در شب‌های تارِ درد، چراغی روشن در دست‌های مهربان توست، پرستارِ جانِ آرامِ بیماران، دست‌های تو گل‌واژه‌های امیدند، که بر زخم‌ها مرهم می‌گذارند، بی‌هیچ چشم‌داشت، بی‌هیچ خستگی، تو را می‌بینم، ای نگهبانِ زندگی، وقتی که آرام در گوشه‌ی اتاق، نگاهی مهربان به بیمار می‌دوزی، چون نسیمی آرام، که از پنجره‌ی پنجه‌های تو می‌وزد، و دل‌های زخمی را نوازش می‌دهد،