شب، پرده‌ای سنگین بر چهره‌ی جهان انداخته بود. سکوت، چون پرنده‌ای زخمی در هوا معلق مانده بود. ماه، خسته اما بیدار، چشم بر زمین داشت. ستاره‌ای از میان آسمان لغزید و گم شد. باد، شانه‌های خیس درختان را آرام می‌فشرد. رود، دلش برای رسیدن به دریا بی‌تابی می‌کرد. کوه، سینه‌اش را پر از راز کرده بود. من، در میان سایه‌ها، دنبال خودم می‌گشتم. خاطرات، مثل فانوسی دور، چشمک می‌زدند. کسی در دوردست، چراغی در قلبم روشن کرده بود. راهی در تاریکی پدیدار شد. گام‌هایم لرزان اما زنده بودند.